Originally written in English. Translated by Frank Stam.

Er was eens een meisje. Ze wilde echt vrienden maken, maar haar strenge ouders lieten haar nergens heengaan. Ze waren er zeker van dat er criminelen en dieven waren om elke hoek. Na school zeiden ze haar dat ze meteen naar huis moest gaan. En daarom had het meisje problemen met communicatie, haar klasgenoten begrepen haar niet en ze had helemaal geen vrienden. Na verloop van tijd groeide het meisje op en werd ze verlegen en praatte ze niet veel. Op de universiteit verbeterde de situatie enigszins, maar uiteindelijk werd ze geschorst wegens spijbelen. Het bleek dat een depressie geen geldige reden was om niet naar colleges te gaan.

Keer op keer probeerde ze een baan te krijgen, maar al in het interviewstadium was het duidelijk dat het niet zou werken. Ze begon zichzelf te snijden met het idee dat het allemaal haar schuld was; er was niemand om mee te praten en om advies te vragen. Het gevoel van nutteloosheid verteerde haar dag na dag. Ze besloot het huis niet te verlaten, omdat ze dacht dat het makkelijker zou zijn. Willekeurige ontmoetingen op het internet leidden nergens toe, want om vrienden te vinden via andere programma’s kijken ze meestal naar je gezicht, je figuur, je huidskleur en je geslacht.

Maar op een dag, onder een stel vergelijkbare messengers, vond ze Slowly. Cartoonachtige avatars, postzegels en een ontspannen briefwisseling wonnen onmiddellijk haar hart. Het was voor haar nog nooit zo geweldig geweest om andere mensen, hun gewoontes, cultuur en dagelijks leven te leren kennen. Zijn ze echt geïnteresseerd in het uitwisselen van brieven met mij? – dacht het meisje. Het is alsof ze wakker werd van een lange nachtmerrie van onbegrip en bitterheid. Ze begon zichzelf te herkennen in anderen, om haar eigen en andermans emoties te begrijpen. Natuurlijk ging socio-fobie nergens heen, maar het werd makkelijker om ermee te leven.

Laat haar haar oprechte dankbaarheid uiten voor het helpen van haar om zichzelf te vinden. Jij bent de beste. 💜